بررسی آزمایشگاهی دوام روسازی های بتنی متخلل

با توجه به اهمیت حمل ونقل در جهان امروز و استفاده از مصالح نوین در زیرساخت های حمل و نقل جاده ای، دریایی، هوایی و ریلی، تحقیق در این زمینه مورد توجه است. روسازی ها شامل دو دسته صلب و انعطاف پذیر هستند. نمونه روسازی های انعطاف پذیر، روسازی های آسفالتی و نمونه روسازی های صلب، روسازی های بتنی است. بتن متخلخل (pervious concrete) یکی از انواع روسازی های صلب می باشد. مهمترین مزیت آن توانایی عبور آب از آن است که باعث برگشت آب به منابع زیرزمینی و همچنین جلوگیری از جاری شدن رواناب بر روی سطح جاده می گردد. در این نوع بتن از مصالح ریز دانه در طرح اختلاط آن استفاده نمی گردد و به همین خاطر تخلخل نسبتا بالایی دارد که باعث عبور سریع آب از آن می گردد. بتن متخلخل از نظر زیست محیطی مزایای فراوانی دارد که امروزه توجه خاصی به آن شده است. علیرغم مزایای فراوان بتن متخلخل مقاومت فشاری پایین این نوع بتن یکی از معایب آن است. هم چنین تا قبل از انجام این پژوهش تحقیقی راجع به دوام این نوع بتن در محیط های سولفاتی مشاهده نگردید. در این تحقیق سعی شده است با انجام یک سری مطالعات آزمایشگاهی اثر نسبت های آب به سیمان مختلف و هم چنین افزودن ماده پوزولانی میکروسیلیس و الیاف پلی پروپیلن به تنهایی و توأماً با مقادیر مختلف بر خصوصیت مقاومت فشاری بتن متخلخل بررسی شود. در این تحقیق هم چنین با ساخت یک وسیله آزمایشگاهی، میزان گذردهی و نفوذ پذیری انواع طرح اختلاط و پارامترهای موثر بر آن اندازه گیری گردید. هم چنین دوام در محلول 5% و 10% سولفات منیزیم با طول دوره 90، 135 و 180 روز با اندازه گیری مقاومت، وزن و بررسی کیفی نمونه ها، تحت آزمایش قرار گرفت. بر اساس نتایج بدست آمده از انجام آزمایشات مشخص گردید که نسبت آب به سیمان بهینه ای برای این نوع بتن وجود دارد. همچنین مشاهده گردید که افزودن فوق روان کننده باعث عدم یکنواختی این نوع بتن خواهد گردید و افزودن الیاف تا مقدار مشخصی باعث افزایش مقاومت فشاری بتن می گردد. نتایج بدست آمده نشان دهنده این موضوع بود که افزودن الیاف پلی پروپیلن باعث افزایش تخلخل و بالطبع توان گذردهی و نفوذپذیری بالاتر بتن می گردد. هم چنین با افزایش غلظت محلول سولفات و زمان غوطه وری شدت خرابی ها در نمونه ها بیشتر می گردد. استفاده از میکروسیلیس در بهبود دوام اثر معکوس و افزودن 9/0 کیلوگرم در مترمکعب الیاف پلی پروپیلن به مخلوط بتنی باعث بهبود دوام در محیط سولفاتی گردید. در این پایان نامه نتایج مطالعات آزمایشگاهی فوق الذکر در قالب جداول و نمودارهای مربوطه ارائه شده است.